επίκλη

ἐπίκλη, ή (AM)

1. (κατά τον Ησύχ.) επίκληση, επωνυμία

χρησιμοποιείται μόνο στην αιτ. στην έκφραση ἐπίκλην ἔχω

ονομάζομαι, καλούμαι, έχω ονομασία («ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά», Πλάτ.)

2. (η αιτ. ως επίρρ.) ἐπίκλην

α) κατ’ επίκληση, με την επωνυμία, με το όνομα («ἀέρος, τὸ μὲν εὐαγέστατον ἐπίκλην αἰ θὴρ καλούμενος», Πλάτ.)

β) ονομαστικά, κατ’ όνομα

συνηθισμένος ο τ. τοὐπίκλην (< τὸ ἐπίκλην) με κράση και μσν. τo ἐπίκλιν

3. «τὸ ἐπίκλιν τῶν Ἐλλήνων» — η δόξα, το καύχημα τῶν Ελλήνων (Χρον. Μoρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + κλην, που απαντά μόνο στο παρόν σύνθετο (< καλώ)].